Resuscytacja – sztuczne oddychanie
Istnieją dwie metody sztucznego oddychania:
1. Głowa silnie odgięta. Dłoń oparta na czole chorego, kciuk i palec wskazujący szczelnie zaciskają nos. Usta ratowanego lekko rozchylone.
Ratujący przyciska swoje szeroko rozwarte usta do ust chorego i robi wdech
(nie za głęboki; nieco głębszy niż przy normalnym oddychaniu).
Po wdmuchnięciu cofa szybko swoją głowę.
Patrząc kątem oka na klatkę piersiową ratowanego może po ruchach żeber ocenić skuteczność sztucznego oddychania.
Słychać również szmer powietrza wydobywającego się z ust chorego i wyczuwa się jego przepływ. Przy tej metodzie istnieje obawa, że powietrze zamiast do tchawicy trafia przez przełyk do żołądka.
Przy rozdęciu żołądka łatwo może dojść do wymiotów (obawa zachłyśnięcia).
Aby temu przeciwdziałać, należy powoli wdmuchiwać powietrze ratowanemu; wydech ratownika powinien trwać ok. 1,5-2 sekundy.
W żadnym przypadku nie należy uciskaniem brzucha usiłować opróżnić żołądek z powietrza, jakie się do niego przypuszczalnie dostało.
Stwarza to zagrożenie ostrego zachłyśnięcia.
2. Głowa jest odgięta, szyja wyprostowana. Ręka przytrzymująca żuchwę zamyka szczelnie usta chorego. Najlepiej jest jeszcze docisnąć kciukiem dolną wargę do górnej. Ratujący szeroko otwartymi ustami obejmuje szczelnie nos chorego
i wydycha powietrze z płuc. Następnie należy wycofać swoją głowę i dokonać obserwacji powodzenia sztucznej wentylacji. Częstość oddychania powinna wynosić około 10-12 wydechów na minutę. Powietrze należy wydychać spokojnie.
Sztuczne oddychanie u niemowląt i małych dzieci – z powodu małych wymiarów twarzy niemowląt i małych dzieci, ratujący obejmuje swymi ustami zarówno usta jak i nos dziecka.
Objętość wdmuchiwanego powietrza musi być znacznie mniejsza niż u dorosłych, często wystarczają „pełne usta”. Główkę dziecka odchylamy umiarkowanie.
Aby rozpocząć resustytację najpierw należy:
- udrożnić drogi oddechowe poprzez usunięcie ewentualnych ciał obcych,
protez zębowych, wymiocin lub pokarmu z jamy ustnej.
- dalej należy wykonać odchylenie do tyłu głowy poszkodowanego
- Jedną rękę układamy na czole i ostrożnie odchylamy głowę do tyłu jednocześnie pociągając drugą ręką podbródek ku górze.
- Aby zachować tę pozycję należy podłożyć poduszkę lub zwinięty koc pod barki.
- Przy podejrzeniu uszkodzenia kręgosłupa szyjnego w wypadku komunikacyjnym należy zrezygnować z odchylenia głowy!
Częstość sztucznego oddychania jest następująca:
- u dorosłych co 5 sekund
- u dzieci co 4 sekundy
- u niemowląt i małych dzieci co 3 sekundy